Kişilerin otobiyografi örnekleri?

Özgür

Otobiyografi Örneği 1:

Adım Sedef. 10 Temmuz 1992’de, İzmir’in sıcak ama huzurlu bir köyünde doğdum. Annemin adı Filiz, babamın adı Kemal. Annem bir hemşire, babam ise bir esnaf. Çocukluğum, annemin hastaneden geldiği akşamları bekleyerek, babamla birlikte en sevdiğimiz akşam yemeklerini yediğimiz günlerle dolu. O zamanlar, evin mutfağında geçen her an, benim için dünyanın en büyük macerasıydı. Annem işe giderken, babamla birlikte yemek pişirir, akşamları bahçede oturur, yıldızları izlerdik. O günlerin huzuru, bugün bile içimde bir sıcaklık bırakır.

İlkokulda çok konuşkan bir çocuk değildim. Genelde gözlem yapmayı, insanların davranışlarını ve hislerini anlamayı severdim. Öğretmenim hep derdi: “Sedef, her zaman en güzel çözümleri bulan bir çocuksun ama sesini daha çok çıkarmalısın!” Okulda matematikten de çok başarılıydım ama dil derslerine olan ilgim her zaman bir adım öndeydi. Ortaokulda edebiyat ve tarih derslerine olan düşkünlüğüm, benim gelecekteki meslek seçimimi belirlemede etkili oldu.

Lise yıllarımda, özellikle Türk Dili ve Edebiyatı dersini çok seviyor, her fırsatta şiirler yazıyor, hikayeler oluşturuyordum. Lise sona geçtiğimde bir karar verdim: Yazarlık ya da öğretmenlik… İkisini de aynı derecede seviyorum. O yüzden, Türkçe Öğretmenliği bölümünü seçtim. Üniversiteyi kazandım ve yıllar içinde dilin ve edebiyatın, insanları en derin noktalarda etkileyen bir güç olduğuna daha çok inandım. Şu an öğretmenlik yapıyorum, ama yazar olma hayalim de devam ediyor. Belki bir gün, öğrencilerime anlattığım hikayelerin bir kısmı, gerçek hayattan çıkarak kitap olur. Kim bilir?

Hayata bakış açım, her şeyin bir denge içinde olması gerektiği yönünde şekillendi. Hem duygusal hem de mantıklı olabilmeyi seviyorum. İleriye dönük en büyük hedefim, insanlara duygusal olarak dokunabileceğim eserler bırakabilmek. Edebiyat, bana sadece kelimelerle iletişim kurma değil, insanları daha iyi anlama fırsatı sunuyor.

Otobiyografi Örneği 2:

Merhaba, ben Onur. 12 Eylül 1988 doğumluyum. Ailem, Ankara’nın kenar mahallelerinden birinde yaşıyordu. Babam, inşaat işlerinde çalışırken, annem ev hanımıydı. Birbirlerine delicesine aşık olan ama hayat şartlarından dolayı bazen birbirlerine yeterince vakit ayıramayan, birbirlerini her gün biraz daha fazla özleyen iki insan. Çocukluğumda, bazen annemin sesiyle uyanırken, bazen de babamın iş dönüşü yüzünde gülümseme ile eve girmesiyle mutlu olurdum.

İlkokul yıllarım çok sıradandı, derslerimde hep ortalamaların üzerindeydim ama asıl ilgim her zaman sporla oldu. Ortaokulda basketbol takımına girdim ve bir süre sonra sporu gerçek bir tutku haline getirdim. Lise yıllarımda basketbol benim için her şeydi. Ancak, hayat birdenbire başka bir yön aldı. Bir gün, lise son sınıfta, çok sevdiğim basketbol hocamızın annesinin vefatı ile hayatımın yönü değişti. O günden sonra, “insanlar birbirlerini kaybetmeden daha çok şey yapmalı” dedim kendi kendime. Sporu bıraktım, bir şeylerin peşinden koşmaya karar verdim.

Üniversiteye başladığımda, hem iş hem de okula yoğunlaşarak hayatta bir amacımın olmasını istedim. Hedefim her zaman bir şeyler üretmek ve her zaman ilerlemekti. Sosyal hizmetler bölümünü kazandım ve iş yaşamımda insanların hayatlarına dokunabileceğim bir meslek yapmaya karar verdim. Şu an, yerel bir danışmanlık merkezinde çalışıyorum. İnsanların sorunlarına çözüm bulmak, onlara daha iyi bir yaşam biçimi sunmak, bana gerçek bir tatmin duygusu veriyor.

Hayata bakışımda şunu öğrendim: Her şeyin bir nedeni var. Yaşadıklarımıza, düşüşlerimize, yükselişlerimize anlam yüklemek ve onlardan dersler çıkarmak, hayatı daha anlamlı kılıyor. Ben, küçük bir mahallede büyüyen bir çocuktan, insanların hayatlarına dokunan bir danışman haline geldim. Hedefim, her zaman daha iyisi olmak ve insanlara gerçek anlamda yardımcı olabilmek. Kendimi, sadece bir iş adamı veya profesyonel olarak değil, bir insan olarak görmek, bana her gün yaşama sevincini ve enerjisini veriyor.

Daha fazla Otobiyografi Örnekleri için tıklayın.